الشراة

الشراة تعدُّ من ألقاب الخوارج أو اسم آخر لهذه الفرقة.

معنای لغوی شراة

الشراة في اللغة بمعنى البائعين ومفرده الشارء.

وجه تسمیه

خوارج اين نام را مأخوذ از آيه: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ .. سوره بقره، آیه 207» می دانند و به همین دلیل آن را برای خود انتخاب كردند، زیرا که به گمان خویش جان خود را براى پاداش اخروى فدا مى‏ كردند. همچنین ابوالحسن اشعری آورده است که خوارج را شراة (جمع شاری) نام نهاده اند به این جهت که می گویند خود را در طاعت خدا فروخته ایم. علاوه، ملطی شافعی، این نام را یک بار بر اصل خوارج اطلاق کرده و بار دیگر می نویسد: نام فرقه دهم از خوارج، شراة است.

ويعتبر الخوارج أن هذا الاسم مشتق من الآية: كانوا يضحون. [2] [3] [4] [5] [6] [7] ذكر أبو الحسن الأشعري أيضًا أن الخوارج قد أطلق عليهم اسم الشرع لأنهم يقولون إننا بعنا أنفسنا طاعة لله . [8] بالإضافة إلى ذلك ، أشار ملاطي شافعي ذات مرة إلى هذا الاسم على أنه أصل الخوارج وكتب مرة أخرى: اسم الطائفة العاشرة للخوارج هو الشرع. [9]